Rękopis

Pamiętam, że jako młody ksiądz, pełen zapału, traktowałem pewne rzeczy trochę surowo. A on powiada: „Proszę księdza, pewne rzeczy trzeba tak troszeczkę łagodniej.” Raz mu powiedziałem: „Księże kardynale, jakoś z tą wdzięcznością tak słabo jest w naszym chrześcijańskim życiu.” On się uśmiechnął i powiada: „Księże, niech się ksiądz nigdy nie spodziewa wdzięczności od ludzi, a będzie szczęśliwy!”. Nauczył mnie dużo przez to „będziesz szczęśliwy!”

ks. Józef Strugarek

kapelan kard. Bolesława Kominka w latach 1968-1974

Kardynał Kominek jest dla mnie symbolem ciężkiej pracy nad pojednaniem między narodami.

Rafał Dutkiewicz

prezydent Wrocławia od 2002 do 2018

Kardynał Kominek był zwykłym kapłanem, nie „księciem kościoła”, nigdy się tak nie postrzegał. Kapłanem, który szukał kontaktu z ludźmi i który chciał przezwyciężyć konflikty narodowe, między sąsiadami – Niemcami i Polakami. Sam siebie rozumiał jako „most” i poprzez to, że działał tak blisko polsko-niemieckiej granicy, było to ciągłym motorem jego zachowania i jego myślenia.

Hansjakob Stehle

dziennikarz, watykanista

Kardynał Bolesław Kominek dla mnie zawsze pozostawał wujkiem. Tak w relacjach między rodziną się wypowiadałem, tak rozmawialiśmy. Do niego też zwracałem się w ten sposób. Ale on był zawsze taki sam. Na pewno starał się i wymagał żebym, jako ksiądz spełniał dobrze swoje obowiązki, ale dla mnie był serdeczny, taki ojcowski po prostu.

ks. Alojzy Swoboda

Siostrzeniec kard. Bolesława Kominka

Życie kardynała Kominka było dla mnie świadectwem człowieka żywej wiary. On miał wiarę prostą, nieskomplikowaną, chociaż był bardzo mądry, inteligentny i niesamowicie oczytany w dziedzinie historii, literatury, geografii Śląska. Jazda w aucie z księdzem kardynałem to była uczta, bo jak troszkę odpoczął po pracy […], zaczynał opowiadać. […] To nie był człowiek, który chodził na dwóch czy trzech płaszczyznach.

Ks. Józef Strugarek

kapelan kard. Bolesława Kominka w latach 1968-1974

[…] pod tą piękną figurą Matki Boskiej przed katedrą, którą miał poświęcić organizator polskiego porządku na Ziemiach Zachodnich, kardynał Hlond, spotkałem arcybiskupa Kominka. […] Zapytał mnie, czy umiem trochę kartkować w mszale. Odpowiedziałem, że na tyle, że mszę bym odprawił. „To dobrze. Jutro niech ksiądz będzie łaskaw przyjść pięć minut przed siódmą. […] Pojedziemy w teren”. „Ale tylko jutro?” „To się jeszcze okaże”. Pojechaliśmy do Świdnicy i do Jeleniej Góry. [Na początku przestrzegł mnie:] „Niech ksiądz pamięta o jednej rzeczy: musimy być w domu piętnaście przed jedenastą. Bez serwisu Wolnej Europy nie ujedziemy.

Ks. prof. Jan Krucina

najbliższy współpracownik kard. Bolesława Kominka

To był rok ’70. Zostałem powołany do godności biskupa przez papieża Pawła VI i wyznaczony jako administrator apostolski do Białegostoku. Po raz pierwszy uczestniczyłem w Konferencji Episkopatu Polski. Przydzielono mi pokój w miejscu, gdzie obecnie znajduje się Nuncjatura Apostolska. Miał tam swój apartament również ksiądz kardynał Kominek, dlatego spotykaliśmy się na posiłkach, nie tylko na sali konferencyjnej, gdzie on siedział wśród dostojników, a my młodzi […] na końcu.

Kardynał Henryk Gulbinowicz

Arcybiskup Metropolita Wrocławski w latach 1976-2004

Poprzez wszystkie [wspomnienia – przyp. red.] powraca do mnie Jego postać, wyrazista, dynamiczna, kapłańska, biskupia, zaangażowana, odważna – człowiek szerokich horyzontów, pionier polskości, hierarcha Kościoła, sługa Boga i ludzi. Postać jednoznaczna, Postać wyrazista, Postać historyczna, Postać niezwykła. Stale modlę się za Jego duszę. Pozostał mi bliski.

Jan Paweł II

Ojciec Święty w latach 1978-2005

Na II Soborze Watykańskim odczuwalna była również pewnego rodzaju miłość do chrześcijan na całym świecie. Uwypuklił się charakter ekumeniczny, który jawił nam się jako bardzo ważny. A potem była inicjatywa biskupa Kominka – inicjatywa Orędzia, którą polscy biskupi wystosowali do ich niemieckich współbraci na koniec Soboru.

Richard von Weizsäcker

prezydent Niemiec w latach 1984-1994

Jak ważne było to orędzie? Jest do dzisiaj przywoływane jako modelowe w sytuacjach konfliktowych w świecie. Pokazuje, że można i trzeba sobie wybaczyć.

Tadeusz Mazowiecki

pierwszy niekomunistyczny premier w latach 1989-1990